Sinopsia: Hogei urteko gazteek parranda izaten dute uneoro buruan, eta asteburuaren zain egon gabe ostegunetan bertan irteten dira, trago eta berriketa artean zer lortuko. Hogeita bost urtetik aurrera, ikasketak bukatzearekin batera bidegurutze bat topatu ohi du jendeak bere aurrean: lan-mundu serioan behin betiko eta buru-belarri sartu, ala lehengo bizimodu ganorabakoa luzatzen saiatu; astean zehar beste eginbehar batzuk dituztela-eta, ostiraletan atera ohi dira kalera,tabernaz tabernako ibileran zer edo zer harrapatu nahian.
Hogeita hamarrak bete eta gero, azken mohikano batzuk gelditzen dira, gaztaroaren apurrei nola-hala eutsi guran, harearen moduan esku artetik alde egin baino lehen. Ikasle garaian bezala taldekako pisuetan bizi dira, egunean egunekoari helduz, bohemiaren eta marjinaltasunaren artean mugituz, eta, beren betigazte iraun nahi horretan, patetiko samarrak gertatzen dira.
Jende-mota hori da Larunbatak liburuko protagonista nagusi, beste hamaika gizon-emakume bitxirekin batera, guztiak ere txakur bihurri baten begirada ironikoaz ikusiak. Izan ere, Txo deritzan txakur adar-jotzaile hau bihurtu du Jon Arretxek bere azken nobelako gidari eta kontalari, trilogia arrakastatsu bati amaiera gogoangarria emateko.
Iritzia: Nahiz eta hizkuntzaren aldetik irakurtzeko erraza izan, gaiari dagokiona ez zait batere gustatu. Egileak txakurra protagonista egin du eta isladatzen dituen egoerak ez dira, nire ustez, batere arruntak, batere normalizatuak, batere atseginak. Bukatzeagatik bakarrrik irakurri dut liburu osoa, zeren liburu bat hasten dudanean ez dut utziko bukatu arte, baina benetan ez da izan nire gustokoa gaiagatik eta kontakizunengatik.
No hay comentarios:
Publicar un comentario